Σήμερα ήταν μέρα πληρωμών. Σημείωσα σ'ένα χαρτάκι μάλιστα -για να μην τα ξεχάσω- τον ποδαρόδρομο που θα έριχνα και που θα έκανα τις επισκέψεις μου. Περιοδεία κανονική! Με την ψιλοτάκουνη μπότα δεν έλεγε βεβαίως να ξεκινήσω να την κάνω με τα πόδια. Αποφάσισα λοιπόν να πάρω το αστικό, όπως κάνω πάντα! Περίμενα αρκετή ώρα ώσπου φάνηκε. Μπαίνω μέσα και την στιγμή που μου κόβει το εισητήριο ο οδηγός, μου λέει:
- Γιατί δεν κάνατε νόημα;
- Τι νόημα να κάνω; τον ρωτώ με απορία.
- Μπορεί να μην σταματούσα. Παρακάτω που περίμεναν στην στάση δεν ανέβηκαν.
Τι άλλου θα ακούσω. Έδειξα ψυχραιμία, γιατί κι ορισμένοι οδηγοί στα αστικά είναι ..."στον γάϊδαρο καβάλα" για να μην πω τίποτε χειρότερο.
- Απ'την στιγμή που βλέπεις άνθρωπο σε στάση και περιμένει είσαι υποχρεωμένος να σταματήσεις.
Του λέω και πηγαίνω και κάθομαι.
Νόημα ξέρω κάνουμε στα ταξί και νόημα στα αστικά κάνουμε όποτε δεν θέλουμε να μπούμε ώστε να μην σταματήσει, όχι όμως όταν πρόκειτε να ανεβούμε. Άντε τώρα... μην πω τίποτε χειρότερο! Αν δεν γουστάρετε να εξυπηρετήσετε τον κόσμο να το κλείσετε το μαγαζάκι! Είχαμε τους ηλικιωμένους οδηγούς μες την γκρίνια και την παρατήρηση, έχουμε τώρα και τους νεώτερους!